Hoxe, no club de le ctura, a coordinadora pediunos que pensaramos un lugar, unha construcción humana, que fora significativa para nós e que a comentaramos.
Pola miña mente pasaron a ponte romana en días de néboa, aqueles solpores coma lume na ponte romana, a torre do castelo, o campo da compañía, o cine... quedeime co patio da casa dos meus avós: o tilo, e a fonte, as cortes e o forno do pan, un lugar que xa non é meu e que xa non é. Realmente todos eles son lugares de infancia e xa ningún é meu.
Ningún comentario:
Publicar un comentario